آرش کمانگیر

ناگهان آوازی از ایرانیان برخاست/ خلق، چون دریایی آشفته به جوش آمد/ خروشان شد/ به موج افتاد و مردی چون صدف از سینه بیرون داد/ منم آرش!

چنین آغاز کرد آن مرد با دشمن/ ـ منم آرش، سپاهی مرد آزاده/ برای آزمون سخت دشمن/ اینک آماده!/ در این پیکار/ در این کار/ دل خلقی است در مشتم/ امید مردمی خاموش هم پشتم/ منم آرش!/ کمانداری کمان گیرم/ مرا تیر است، آتش پر/ مرا باد است، فرمانبر....

....

نظر افکند آرش سوی شهر، آرام،/ کودکان بر بام/ مادران غمگین کنار در/ مردها در راه...

کودکان ار بام ها او را صدا کردند/ مادران بفشرده گردن بندها در مشت/ همره او قدرت عشق و وفا کردند/ آرش اما هم چنان خاموش/ از شکاف دامن البرز بالا رفت...