جزیره‌ی بی‌تربیت‌ها (4)

ما فقط یک روز وقت داشتیم تا در ورودی کاخ را رنگ بزنیم. تمام مردم جزیره، درخانه هایشان را رنگ زده بودند. رنگ های قرمز، نارنجی، زرد، آبی، سبز و هر رنگی که بتوانید فکرش را بکنید... رنگ های ساده، راه راه، خال خالی و هزار جور رنگ آمیزی دیگر.

نزدیک ظهر، همگی رفتیم بالای پشت بام و به شهر رنگ و وارنگ نگاه کردیم. ناگهان مادرم ناله ای کرد گفت: «آخ... باز معده ام دارد می سوزد.»

زن عمو هن و هن کنان پرسید: «مگر دوباره رفتی یواشکی ترشی خوردی عزیزم؟»

ـ نه... ولی نگاه کنید... این شهر، مثل... مثل یک ظرف بزرگ ترشی شده!

زن عموی چاق و صبور، دست های مادرم را با دلسوزی گرفت. بعد گفت: «تو دیگر زیادی به ترشی علاقه داری عزیزم!... حتی فکرش هم معده ات را پر از اسید می کند!... اصلا به ترشی فکر نکن... بگیر بنشین این جا و به یک لیوان شیر کاکائوی داغ فکر کن!»