ببو

روزگاری در سرزمینی دوردست پسرکی با مادرش زندگی می‌کرد به نام «خوان». اما همه به او «ببو» می‌گفتند؛ یعنی خنگ و حواس پرت. پسرک دست به هر کاری می‌زد خراب‌کاری می‌کرد. به همین دلیل کسی کاری به او نمی‌داد و او معمولاً بی‌کار بود. اما یک روز مادرش از بیکاری او خسته شد و او را فرستاد تا برای خود کاری پیدا کند. به این ترتیب خراب‌کاری‌ها و کارهای خنده‌دار او دوباره شروع شد ولی عاقبت همین کارهای خنده‌دار به نفع او و مادرش تمام شد.