مشترک مورد نظر

خودم و یاسی را با پالتوی آبی اش تصور می کنم که مثلاً هشتاد سال پیش است و هنوز لله زار پر از تئاتر و کافه هایی است که نویسنده ها و آدم مهم ها پشت میز آن کافه می نشینند. من و یاسی هم داریم از وسط این کافه ها و سالن های تئاتر و سینما رد می شویم و گل می گوییم و گل می شنویم. توی رویایم من و یاسی هیچ نگرانی ای نداریم. فقط سلانه سلانهمی رویم طرف ناصر خسرو که اصلاً شکل الانش نیست. سرازیر می شویم طرف میدان توپخانه و وارد خیابان ناصر خسرو می شویم. شاید آن موقع هنوز اسمش ناصریه بوده. توی کوچه یث بغلی کاخ شمس العماره، خانه ی یاسی و رضا و مامان پری است. کوچه ای که از اول تا آخر آن خوشه های اقاقیا از روی دیواره ها شره کرده و از درو پنجره ی خانه ها بوی غذاهای جورواجور و هزار بوی خوشایند دیگر بیرون می زند. وارد حیاط یاسی اینا که می شویم یک جوی آب باریک از وسط حیاط شان رد می شود. شبیه همان آب باریکه ای که تو سریال دایی جان ناپلئون از وسط حیاط خان دایی عبور می کرد.

• اضافه به لیست دلخواه
• اضافه به لیست مقایسه