وقت قصه من را صدا کن

پدربزرگ تازه فوت شده ی سهراب در خواب به او می گوید که باید بزرگ طایفه بشود. مادربزرگِ پدریِ سهراب می خواهد بهزاد پدر سهراب و سهراب را با خودش به کانادا ببرد، ولی چون مادر سهراب راضی به رفتن نمی شود، پدر او را طلاق می دهد. پدربزرگ ثروتش را در وصیت نامه به سهراب بخشیده است، ولی قانوناً فقط یک سوم ثروت به سهراب می رسد. 

قهرمان کتاب هایی که سهراب آن ها را خوانده است، هر کدام در ماجرایی به کمک او می آیند. حسنی، گنجشکک، ماه پیشونی، نمکی، نخودی، سیمرغ و اسب کیخسرو هر کدام در مرحله ای با سهراب همسفر می شوند. سهراب تلاش می کند با پدر و مادربزرگش به کانادا نرود، ولی موفق نمی شود تا این که در فرودگاه پدرش بهزاد، قهرمان های کتاب های کودکی اش را می بیند و از بردن سهراب به کانادا منصرف می شود.

سهراب کنار آن ها نشست و به ماه پیشونی گفت: «پدرت چه طور مادرت را طلاق داد؟»

ماه پیشونی با تعجب به او نگاه کرد: «این همه راه آمده ای تا این را بپرسی؟» سهراب که به جوی آب خیره بود، گفت: «پدر منم می خواهد مادرم را طلاق بدهد.»

ماه پیشونی گفت: «به همین سادگی که آب در این جوی می گذرد و می رود. نه خورشید دست از طلوع کردن برداشت و نه ماه فراموش کرد بتابد. نه شب و روز جایشان را عوض کردند و نه آدم ها تعجب کردند. فقط من گریه کردم.»

اما سهراب خیال می کرد اگر راستی راستی پدرش، مادرش را طلاق بدهد، مردم به هم سلام نمی کنند، ماشین ها همه ترمز می کنند و دیگر راه نمی روند، مدرسه ها نعطیل می شوند و باد گوشه ای می ایستد و خورشید سرد می شود.