پیش از بستن چمدان

از هيچ جای خانه جوابی نيامد. اولين بار بود كه ميدید مادر خواب مانده است. ترسيد و با همان ترس به یاد آورد، همين هفته پيش پدر یكی از هم كلاسی‌هایش توی خواب سكته كرده بود و چون كسی متوجه نشده بود، بی سروصدا از در دنيا گذشته بود. پا تند كرد. بي آن كه در بزند، در اتاق را باز كرد و تخت را خالی و آشفته دید.

قلبش به فكرش پوزخند زد: دیوانه!

مطمئن شد مادر توی حمام است. رفت پشت در حمام كه توي همان اتاق بود. دلش ميخواست صدای دوش آب را بشنود؛ اما نشنيد. به خودش دلداری داد: موهایش را خشک ميكند. چند ضربه به در زد: «مامان! مامان!»

جوابی نيامد. بی طاقت در حمام را باز كرد؛ خشک و خالی بود. هر سه اتاق دیگر را هم گشت. نبود. رفت سراغ تلفن. شماره همراه مادر را گرفت. صدای زنگش را توی خانه شنيد. پی صدا رفت و گوشی را روی جاكفشی كنار ورودی یافت. ترسيد: چه اتفاقی افتاده؟

به ساعت نگاه كرد. با این كه میدانست پدر الان توی هواپيماست، باز هم شماره او را گرفت. خاموش بود. با یادآوری این كه امروز، روز مهم و عزیزی است، خود را دلداری داد كه محال است اتفاق بدی افتاده باشد. شاید مادر برای خرید رفته است بيرون تا به مناسبت بازگشت پدر از یک سفر كاری، ترتيب یک مهمانی را بدهد. در دل خنده‌ای سر داد كه درست است، چيزی كه اوضاع را غيرعادی كرده، بازگشت پدر است و سعی كرد از یاد ببرد كه بازگشت های پدر، همان قدر زیاد و عادی بود كه سفرهایش.