علم و دانایی وقتی سودمند است که باعث تغییر رفتار انسان به سمت کارهای نیک و اخلاق پسندیده شود، اما گاه، دانش و اطلاعات هم‌چون باری بر دوش شخص باقی می‌ماند و هیچ ثمری برای او و دیگران دربرندارد. چنین علم و دانشی، در بیشتر موارد، موجب خودبینی و خودپسندی شخص نیز می‌شود. در پیشامدهای روزگار این نوع علم و دانش به سادگی ازشخص جدا می‌شود و او را در گرداب دشواری‌ها رها می‌سازد. داستان این کتاب نیز که برگرفته از یکی از حکایات مثنوی مولوی است، همین مضمون را ارائه می‌دهد.
