بدون خورشید کرهی زمین شبیه یک بیابان سنگی، خشک، سرد و بدون حیات خواهد بود. خورشید با روشنایی و گرمای خود امکان حیات را برای جانداران روی زمین فراهم میکند. خورشید در مرکز سیارات هشتگانهی منظومه شمسی است و با گرانش و جاذبهای که دارد، آنها را در یک مدار نگه میدارد. خورشید در مقایسه با زمین بسیار غول پیکر و ۱۰۹ برابر کرهی زمین است. در واقع اگر یک کیف به اندازهی خورشید داشته باشید، میتوانید بیش از یک میلیون کرهی زمین را در آن قرار بدهید.
در قدیم مردم با اطلاعات علمی خیلی کم، برای توصیف چگونگی طلوع و غروب خورشید و حرکت آن در پهنهی آسمان، داستانهای شگفتانگیزی خلق کرده بودند. یکی از باورهای مرسوم در آن ایام این بود که خورشید هر روز صبح سوار بر یک کالسکه یا قایق، از این سو به آن سوی آسمان حرکت میکند. حتی در مصر باستان ربالنوع خورشید را میپرستیدند. اما امروزه کاوشگر فضایی «سوهو» به فضا پرتاب شده که میتواند ما را از آنچه درون خورشید، روی میدهد، باخبر کند. خورشید مانند کرهی زمین کرهای جامد و سنگی نیست. گرما و روشنایی خورشی از هستهی آن روانه میشوند. ذرات مادهی موجود در هستهی خورشید، چنان داغ و متراکماند که به یکدیگر جوش خوردهاند. این شرایط اصطلاحا همجوشی هستهای نامیده میشود. در اثر همجوشی هستهای در خورشید مقدار خارقالعادهای انرژی آزاد میشود. زمانی که این انرژی در فضا پراکنده شود، خنکتر شده و دوباره بر سطح خورشید فرو میریزد.